Tot 2008 waren alle lijfrentes verzekeringen. Verzekerde lijfrentes, ook wel lijfrentepolis genoemd. Die werden alleen door verzekeraars aangeboden. Vaak waren dit woekerpolissen. Aan het potje wat je opbouwt zitten (één of meerdere) verzekeringen gekoppeld. Daarom was het voor de meeste klanten onduidelijk welk deel van de inleg  gebruikt werd voor het potje voor later en welk deel een verzekeringspremie was. Verzekerde lijfrentes waren intransparant, complex en duur.

Vanaf 2008 mochten ook banken en beleggingsinstellingen lijfrentes aanbieden. Dit worden bancaire lijfrentes genoemd. Eenvoudiger producten zonder gekoppelde verzekeringen. Je gehele inleg wordt – na aftrek van kosten – gebruikt voor het potje voor later. Er zijn twee varianten: een spaarlijfrente en een beleggingslijfrente.

Bekijk hier de verschillen tussen spaarlijfrente en beleggingslijfrente