Ons pensioenstelsel gaat eindelijk veranderen. Het wordt helaas nog steeds niet mogelijk te kiezen bij wie je pensioen opbouwt. De gedwongen winkelnering (a.k.a. de grote verplichtstelling) blijft van kracht.

Hierdoor kunnen werkgevers en consumenten niet kiezen bij wie ze pensioen opbouwen. Belegt jouw pensioenfonds in wapens? In de tabaksindustrie? Financiert het ontbossing? Je doet er niets tegen, want je kunt niet weg.

Klantenbinding wordt juridisch afgedwongen. Er worden enorme (juridische) kosten gemaakt om bedrijven te dwingen klant te worden. Twee treurige voorbeelden.

1. Twee honden vechten om een been

VLEP, het pensioenfonds voor de vleeswarenindustrie, meent dat een klant van pensioenfonds Horeca bij hen hoort. De rechter gaf het fonds al ongelijk, maar VLEP vecht door tot de Hoge Raad. En het pensioenfonds heeft zo nog acht zaken lopen. Dit kost vele tienduizenden euro’s. Niemand wordt hier beter van, behalve advocaten.

2. Juridisch gevecht over… eetbaar papier

Het bedrijf Primus maakt al ruim 100 jaar eetbaar papier, heeft een pensioenregeling, maar pensioenfonds Zoetwaren meent dat dit bedrijf klant bij haar moet worden. Rechters moesten er aan te pas komen om te beslissen of eetbaar papier nu wel of niet een wafel is(!). Laat dit even tot je doordringen. Gesteggel over papier dat onder een koekje zit. Waar gaat het over?!

Op naar een duurzaam en klantgericht pensioenstelsel

Voor je klanten vechten is prima. Maar via de rechter klanten dwingen van pensioenuitvoerder te wisselen gaat nergens over.

Nu we naar een nieuw stelsel overgaan, moet de grote verplichtstelling ter discussie gesteld worden. Wanneer werkgevers – maar liever nog: de deelnemers – zelf kunnen kiezen wie hun pensioenuitvoerder wordt, worden pensioenuitvoerders gedwongen klantgericht te worden. Dan moeten ze doen wat de deelnemers willen. Bijvoorbeeld duurzamer beleggen.

En dan hoeven er geen nodeloze (juridische) kosten meer gemaakt te worden. Daar wordt iedereen beter van.

Behalve advocaten natuurlijk…